Σύντομη ιστορική καταγραφή των θεωριών για το έννομο αγαθό.

«Έως το δεύτερο μισό του 18^ου αιώνα, επικρατούσε ακόμη ως κοινό ποινικό δίκαιο η Institutio Criminalae Carolina, γνωστή όχι μόνο για τις βάρβαρες ποινές που εμπεριείχε, αλλά και για την ασάφεια στη διατύπωση των αντικειμενικών υποστάσεων των εγκλημάτων και την πρόσμιξή τους με στοιχεία του φρονήματος που συντηρούσαν την αυθαιρεσία στην εφαρμογή του δικαίου. Το στήριγμά της αποτελούσε μέχρι τότε μία θεοκρατική μεταφυσική ιδεολογία που σημασιολογούσε το έγκλημα ως προσβολή θεϊκής ή κάποιας άλλης ανέλεγκτης φυσικής θέλησης και απέτρεπε από ορθολογικούς προσανατολισμούς στην προσέγγισή του. Το έδαφος αυτό κλονίζεται από το ρεύμα διαφωτισμού που εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη και καταλαμβάνει αυτή την εποχή κυρίαρχη θέση στο πλαίσιο της γερμανικής θεωρίας του δικαίου. Οι κανόνες δικαίου πλέον συλλαμβάνονται ως αποφάσεις για την οργάνωση της κοινωνικής ζωής της οποίας φορέας δεν είναι άλλος από τον άνθρωπο.».

Έτσι αρχίζει τη μελέτη του ο Δημήτριος Σπυράκος, «Η κριτική λειτουργία της έννοιας του εννόμου αγαθού», που όπως και στην μελέτη του Νικόλαου Δημητράτου, «Έννομο αγαθό και διδασκαλία περί εγκλήματος στο ποινικό δίκαιο», επιχειρείται μία ιστορική καταγραφή της διαδρομής του εννοιολογικού περιεχομένου της έννοιας  «έννομο αγαθό».

Τα παρακάτω σημεία είναι σταχυολογήσεις από τις παραπάνω μονογραφίες, φυσικά και δεν διεκδικούν καμία πρωτοτυπία, αντίθετα θα αποτελούσαν μόνο μία περιληπτική υποσημείωση στην ιστορική εξέλιξη της παραπάνω έννοιας, η οποία αποδεικνύεται αρκετά πλούσια.

Το έννομο αγαθό από την παρακάτω καταγραφή αποδεικνύεται ότι δεν είναι μία λυμένη υπόθεση, αλλά μέρος μίας ευρύτερης συζήτησης που τελικά αφορά την ίδια τη θέσμιση του δικαίου σε μία οργανωμένη κοινωνία, συζήτηση στην οποία συνέβαλαν μεγάλα ονόματα της επιστήμης του Δικαίου από τον Feuerbach, ως τον Amelung και τον δικό μας Ι. Μανωλεδάκη.

Οι πόλοι στους οποίους εκτείνεται η συζήτηση και η ανάπτυξη των θεωριών, έχουν σχέση με τα αξιολογικά κριτήρια που χρησιμοποιούνται για να αποδώσουν την έννοια «έννομο αγαθό». Έτσι άλλοτε περιγράφονται στην υπόστασή τους ως αντικείμενα, υλικά ή μη άλλοτε ως συμφέροντα, καταστάσεις ή πολιτιστικές αξίες ή λειτουργικές ενότητες. Δεν αποκλείεται πλέον στη σύγχρονη δικαιική τάξη, η επίκληση γενικών εννόμων αγαθών ή όπως ονομάζονται «οικουμενικών εννόμων αγαθών», για την δικαιολόγηση ποινικών κυρωτικών νομοθετημάτων. Η μεταστροφή προς την προληπτική ενέργεια των κυρωτικών κανόνων είναι εμφανής: θεωρούνται ποινικά κολάσιμες συμπεριφορές που δεν έχουν άμεσο αντίκτυπο στον εξωτερικό, υλικό, υποστατό κόσμο, αλλά ενδέχεται να οδηγήσουν σε κοινωνικά απαράδεκτες και βλαπτικές ενέργειες.

Απολογισμός Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης Δήμου Αλεξανδρούπολης ετών 2011-2014.

Α. Η πρόβλεψη του θεσμού του Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης. Η έννοια της κακοδιοίκησης.

 Ο θεσμός του συμπαραστάτη του δημότη και της επιχείρησης θεσμοθετείται για πρώτη φορά  πανελληνίως στο άρ. 77 του ν. 3852/2010 (νόμος για τον Καλλικράτη), σύμφωνα με το οποίο ο Συμπαραστάτης  “δέχεται καταγγελίες άμεσα θιγόμενων πολιτών και επιχειρήσεων για κακοδιοίκηση των υπηρεσιών του Δήμου, των νομικών του προσώπων και των επιχειρήσεών του και διαμεσολαβεί προκειμένου να επιλυθούν τα σχετικά προβλήματα”.

Στην αιτιολογική έκθεση του παραπάνω νόμου αναφέρεται ότι “..τα πολυσυζητημένα  προβλήματα κακοδιοίκησης στους δήμους, τα παράπονα αρκετών πολιτών για μεροληψία  και επιλεκτική πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων των δημοτικών αρχών, αλλά και η  υπερφόρτωση του δημάρχου από αιτήματα και παράπονα μεμονωμένων πολιτών και  ομάδων, καθιστούν αναγκαία την καθιέρωση ενός νέου θεσμού διαμεσολάβησης μεταξύ  διοικούμενων και δημοτικών αρχών και υπηρεσιών. Ο συμπαραστάτης του δημότη και της επιχείρησης θα έχει ως αποστολή την έγκαιρη καταπολέμηση της κακοδιοίκησης, τη διασφάλιση της αμεροληψίας των δημοτικών αρχών, την βελτίωση της εξυπηρέτησης των πολιτών και των επιχειρήσεων, καθώς και την αποσυμφόρηση του δημάρχου και άλλων αιρετών οργάνων του δήμου από την ασφυκτική και συχνά, παραλυτική, συσσώρευση αιτημάτων και παραπόνων των πολιτών..”.

Είχα την τιμή να εκλεχθώ Συμπαραστάτης του Δημότη και της Επιχείρησης του Δήμου Αλεξανδρούπολης, στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Αλεξανδρούπολης στις 10.2.2011.

Συμπαραστάτης του Δημότη και της Επιχείρησης. Το ξεκίνημα ενός νέου θεσμού

Α. Η πρόβλεψη του θεσμού του Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης.

 Ο θεσμός του συμπαραστάτη του δημότη και της επιχείρησης θεσμοθετείται για πρώτη φορά  πανελληνίως στο άρ. 77 του ν. 3852/2010 (νόμος για τον Καλλικράτη), σύμφωνα με το οποίο ο Συμπαραστάτης  “δέχεται καταγγελίες άμεσα θιγόμενων πολιτών και επιχειρήσεων για κακοδιοίκηση των υπηρεσιών του Δήμου, των νομικών του προσώπων και των επιχειρήσεών του και διαμεσολαβεί προκειμένου να επιλυθούν τα σχετικά προβλήματα”.

Στην αιτιολογική έκθεση του παραπάνω νόμου αναφέρεται ότι “..τα πολυσυζητημένα  προβλήματα κακοδιοίκησης στους δήμους, τα παράπονα αρκετών πολιτών για μεροληψία  και επιλεκτική πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων των δημοτικών αρχών, αλλά και η  υπερφόρτωση του δημάρχου από αιτήματα και παράπονα μεμονωμένων πολιτών και  ομάδων, καθιστούν αναγκαία την καθιέρωση ενός νέου θεσμού διαμεσολάβησης μεταξύ  διοικούμενων και δημοτικών αρχών και υπηρεσιών. Ο συμπαραστάτης του δημότη και της επιχείρησης θα έχει ως αποστολή την έγκαιρη καταπολέμηση της κακοδιοίκησης, τη διασφάλιση της αμεροληψίας των δημοτικών αρχών, την βελτίωση της εξυπηρέτησης των πολιτών και των επιχειρήσεων, καθώς και την αποσυμφόρηση του δημάρχου και άλλων αιρετών οργάνων του δήμου από την ασφυκτική και συχνά, παραλυτική, συσσώρευση αιτημάτων και παραπόνων των πολιτών..”.

Είχα την τιμή να εκλεχθώ Συμπαραστάτης του Δημότη και της Επιχείρησης του Δήμου Αλεξανδρούπολης, στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Αλεξανδρούπολης στις 10.2.2011.

Μου ανατέθηκε λοιπόν το μεγάλο καθήκον. Αυτό που μοιάζει περιττή πολυτέλεια, με τη  συνεχή δουλειά και προσπάθεια να το αναδείξω ως ένα χρήσιμο και απαραίτητο στοιχείο,  που  αρμόζει και πρέπει να υπάρχει σε έναν σύγχρονο ευρωπαϊκό Δήμο. Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο θεσμός αυτός λειτουργεί εδώ και δεκαετίες σε πολλές χώρες της Ευρώπης όπως η Γερμανία, η Αγγλία, η Ιταλία κλπ, με αρμοδιότητες μάλιστα που απλώνονται σε διάφορους τομείς της Διοίκησης  και σε διάφορους κοινωνικούς τομείς και δεν περιορίζεται μόνο στις υπηρεσίες του εκάστοτε Δήμου.

Αποσβεστικές προθεσμίες και παραγραφές στη διαδικασία βεβαίωσης προστίμων Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας

Στα θέματα των βεβαιώσεων των προστίμων από παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, που βεβαιώνονται από αστυνομικά όργανα και εισπράττονται από τους Δήμους, υπάρχει η δυστοκία εξεύρεσης του κατόχου αυτοκινήτου, καθώς στην κλήση δεν βεβαιώνεται και το όνομα του κατόχου και ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου, στις περιπτώσεις ιδίων των παράνομων σταθμεύσεων.

Συνεπώς είναι αδύνατη η βεβαίωση της κλήσης (ταμειακή), αφού δεν είναι γνωστό στην υπηρεσία το πρόσωπο, κάτοχος ή ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου, στο οποίο θα βεβαιωθεί η παράβαση, προϋπόθεση για το κύρος της βεβαίωσης.

Έτσι κατά συνήθη πρακτική προκειμένου να επιτευχθεί η είσπραξη των προστίμων, αναζητούνται  τα στοιχεία των κατόχων των αυτοκινήτων από τη Γενική Διεύθυνση Κέντρου Πληροφορικής του Υπουργείου Οικονομικών (στο εξής ΚΕΠΥΟ).

Συνεπώς  από την ανωτέρω απάντηση του ΚΕΠΥΟ, τα στοιχεία των κατόχων των αυτοκινήτων για τους οποίους έχουν επιβληθεί πρόστιμα ΚΟΚ είναι γνωστά στην αρμόδια υπηρεσία του εκάστοτε Δήμου.

Ωστόσο πρέπει να σημειωθεί ότι δεν είναι συμβατό με την αρχή της χρηστής διοίκησης η αποστολή προς το ΚΕΠΥΟ ερωτήματος μετά από τρία ή τέσσερα έτη από την αποστολή της κλήσης στον Δήμο, για την αναζήτηση στοιχείων και αφού συσσωρευθούν  κλήσεις πολλών ετών, όπως άλλωστε θα αναλυθεί και παρακάτω.

Το αφορολόγητο ελαχίστου εισοδήματος, ως απαίτηση κοινωνικού κεκτημένου

Με την εργασία αυτή επιχειρείται να ερμηνευθεί η διάταξη του άρ. 4 παρ. 5, υπό το πρίσμα του κοινωνικού κράτους  δικαίου.  Στην φορολογική εξουσία του Κράτους, επιβάλλονται όρια, ώστε να αποτρέπονται αυθαίρετες διακρίσεις που δεν στηρίζονται σε αντικειμενικά κριτήρια φορολογίας. Από την άλλη, η έννοια των «δημοσίων βαρών» πρέπει έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, δηλαδή, να καταλαμβάνει εκείνες τις λειτουργίες του Κράτους, που επιβάλλονται για να εννοείται νομικά ως τέτοιο, αλλά και να δημιουργεί στους πολίτες του, συνθήκες ελεύθερης δράσης, αυτονομίας και ισονομίας. Όταν δηλαδή τα δημόσια βάρη, είναι αυτά που στο τέλος (σκοπός) θα εξυπηρετήσουν την ομαλή λειτουργία του Κράτους, προς όφελος του πολίτη.  Η αναλογικότητα στη συνεισφορά των δημοσίων βαρών  και η αντικειμενική έννοια προσδιορισμού αυτών, πρέπει να εννοηθούν ως αλληλένδετες έννοιες, ώστε να διατηρείται πάντα η «αμυντική» αξίωση του πολίτη, να μην αποτελεί τον στόχο των δημοσίων βαρών.

Η εξασφάλιση λοιπόν από το Κράτος, ενός ποσού, αφορολόγητου, συσχετιζόμενου με την αξιοπρεπή διαβίωση του ανθρώπου, είναι το περιεχόμενο της κοινωνικής διάστασης του άρ. 4 παρ. 5 του Συντάγματος. Είναι η όψη του κοινωνικού πλέον δικαιώματος που απορρέει από το εν λόγω άρθρο, και η απαίτηση να διατηρηθεί ως «κοινωνικό κεκτημένο»

Διοικητικές κυρώσεις επιβαλλόμενες από το Δήμο- Σχέση τους με αποφάσεις ποινικών δικαστηρίων.

Στις υπηρεσίες του Δήμου καταφθάνουν ολοένα και πιο συχνά αποφάσεις αθωωτικές ποινικών δικαστηρίων, που επισύρουν όμως και κυρώσεις διοικητικές φύσεως και οι αρμόδιες υπηρεσίες αισθάνονται δεσμευμένες από το νόμο να προβαίνουν στην εκτέλεσή τους. Τι συμβαίνει τελικά; Τι μπορεί να γίνει ώστε οι δημότες να μην θεωρούν ότι αδικούνται από τις υπηρεσίες; Ενώ και οι υπηρεσίες ποιες απόψεις πρέπει να ακολουθούν επί του συγκεκριμένου ζητήματος;

Θέματα συνταγματικότητας του συστήματος αξιολόγησης των υπαλλήλων (ν. 4250/2014)

Η μέθοδος της ποσόστωσης, αναγκαστικά, περιορίζει κατηγορία ή κατηγορίες υπαλλήλων, να κριθούν αντικειμενικά με αμιγώς αξιολογικά κριτήρια και σε σχέση με το αντικείμενο εργασίας τους, ενώ δημιουργεί ομάδες υπαλλήλων που θα “ πρέπει “ να αποτελέσουν περιεχόμενο της εκάστοτε ποσόστωσης, σύμφωνα με τις διακρίσεις του άρ. 20 ν. 4250/2014. Εξάλλου ο πρόσθετος περιορισμός των ανωτάτων ορίων των ποσοστών (25%, 60% και 15%), διαστρεβλώνει την πραγματική εικόνα της δημόσιας διοίκησης, καθώς γίνεται αποδεκτέο ότι ποσοστό 15% των δημοσίων υπαλλήλων, θα ανήκει στην κατηγορία της κλίμακας βαθμολόγησης 1 εως 6, με τις επ' αυτών συνοδευτικές κρίσεις αξιολόγησης. Μάλιστα η στρέβλωση αυτή επιτείνεται με την πρόβλεψη ότι, στην περίπτωση που κατά τη βαθμολόγηση δεν εξαντληθεί το ανώτατο επιτρεπόμενο κατά κλίμακα ποσοστό, το υπολειπόμενο μέρος που δεν χρησιμοποιήθηκε, προσαυξάνει το ποσοστό της αμέσως κατώτερης κλίμακας βαθμολόγησης. (Αν δεν εξαντληθεί το κατώτερο όριο ποσοστού 15% που βαθμολογείται με τους χαμηλότερους βαθμούς, ο νόμος δεν έχει κάποια πρόβλεψη, που σημαίνει ότι πάντα ποσοστό 15% των υπαλλήλων θα αξιολογούνται από 1 έως 6, υποχρεωτικά).

Υπό αυτά τα δεδομένα το σύστημα της αξιολόγησης που γίνεται με βάση ποσοστά υπαλλήλων που υπηρετούν στην ίδια Γενική Διεύθυνση, όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στον σκοπό του νόμου, που είναι η αναβάθμιση του συστήματος αξιολόγησης, αλλά ενέχει τον κίνδυνο της αλλοίωσης της πραγματικής αξιολογικής σύνθεσης των υπηρεσιών, με τη δυνατότητα διαστρέβλωσης των κριτηρίων αξιολόγησης προκειμένου να ενταχθούν προσωπικότητες υπαλλήλων σε κάθε μία από τις ποσοστιαίες πλέον κατηγορίες.

Εξάλλου είναι εκτός ρυθμιστικού πεδίου και κατά παράβαση της διατάξης του άρ. 43 παρ. 2 του Συντάγματος, η επέκταση με κανονιστική εγκύκλιο και χωρίς ειδική και ορισμένη εξουσιοδότηση, που να βρίσκεται σε διάταξη νόμου και να καθορίζει τα θέματα που θα ρυθμιστούν μ’ αυτήν, και που θα ορίζει επαρκώς τα κριτήρια, οριοθετώντας τα πλαίσια των ρυθμίσεων επί των θεμάτων που αφορά, της εφαρμογής του συστήματος αξιολόγησης στους υπαλλήλους των ΟΤΑ, καθώς το π.δ. 318/1992 αφορά την αξιολόγηση στους υπαλλήλους του Δημοσίου και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου.

Απόφαση Αρείου Πάγου 65/2014. Συμμετοχή κόμματος στις εκλογές.

Το Α1 Τμήμα του Αρείου Πάγου παίρνει θέση στο ζήτημα που ανέκυψε σχετικά με το αν υπάρχει δυνατότητα να επιβληθούν κυρώσεις σε ένα κόμμα με βάση τη ρήτρα του άρθρου 29 παρ. 1 του Συντάγματος. Επισημαίνει λοιπόν, ότι μοναδικό κριτήριο για να επιτραπεί η συμμετοχή ενός κόμματος στις εκλογές είναι η υποβολή των δικαιολογητικών που προβλέπει η εκλογική νομοθεσία. Το άρθρο 29 παρ. 1 είναι ατελής διάταξη και επομένως δεν επιτρέπεται να ληφθούν υπόψη άλλου είδους αξιολογήσεις ή περιορισμοί σχετικά με την νομιμότητα ή όχι της λειτουργίας ενός κόμματος.

Εισαγωγή στην έκθεση πεπραγμένων του έτους 2013 του Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την εισαγωγή στην έκθεση πεπραγμένων του έτους 2013, που παρουσιάστηκε στις 12.2.2014, στην ειδική δημόσια συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Αλεξανδρούπολης, με την ιδιότητά μου ως Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης Δήμου Αλεξανδρούπολης.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε εδώ  www.alexpolisonline.com/2014/02/blog-post_39.html

"Η Εισαγωγή στην ετήσια έκθεση πεπραγμένων του Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης Δήμου Αλεξανδρούπολης  για το έτος 2013.

Το έτος 2013 ήταν το τρίτο έτος λειτουργίας του Θεσμού του Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης. Ένα έτος οριακό για τη λειτουργία του Θεσμού, αφού ήδη από τις αρχές αυτού, τα μηνύματα ήταν αρνητικά ως προς το μέλλον του και την παρουσία του στο θεσμικό γίγνεσθαι της Χώρας.

Αχρείαστος πολιτικός λόγος

 
Ένα παλαιότερο άρθρο μου δημοσιευμένο  εδώ

Παράγουμε περισσότερο πολιτικό λόγο απ’ όσο μπορούμε να καταναλώσουμε. Ειπώθηκαν τα πάντα και μάθαμε τα πάντα για την κ. Σαμπιχά Σουλεϊμάν και για τον έτερο πρωταγωνιστή της ιστορίας τον κ. Χριστόπουλο. Αρνητικά και θετικά. Όσοι προέβησαν σε ενδελεχή έρευνα, έμαθαν και για τους ασκούντες κριτική και φέροντες άποψη επί του ζητήματος. Τι πιστεύουν, που δουλεύουν, από ποιον υποστηρίζονται και τι συμφέροντα εξυπηρετούν για να εκφέρουν την άποψη που εκφέρουν.Πόσο δικαιωμένος μπορεί να αισθανθεί ένας ψηφοφόρος απ’ αυτό τον καταιγισμό πληροφόρησης, αντιφάσεων και λεκτικών αντιπαραθέσεων, χωρίς τη δυνατότητα ελέγχου της ακρίβειάς τους; Πόσο αχρείαστος πολιτικός λόγος, ριγμένος στις εφημερίδες, στα blogs, στα σχόλια επιφανών δημοσιογράφων και αρθρογράφων;

Η εφαρμογή της αρχής ne bis in idem στα ποινικά φορολογικά αδικήματα

 

Το σύστημα της ποινικής φορολογικής δικαιοσύνης καταγράφεται κυρίως στις διατάξεις των άρθρων 17 ως 21 του ν. 2523/1997, όπως αυτός τροποποιήθηκε προσφάτως με το ν. 3943/2011 και που αφορά τα αδικήματα της φοροδιαφυγής όπως αναπτύσσονται στα επιμέρους άρθρα, και στο άρ. 25 του ν. 1882/90, το οποίο αφορά ειδικά το αδίκημα της μη καταβολής βεβαιωμένων γενικώς χρεών στις αρμόδιες ΔΟΥ, ανεξαρτήτως αιτίας οφειλής.

Η εφαρμογή της αρχής ne bis in idem στις φορολογικές κυρώσεις, σύμφωνα με τη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης

 

H αρχή ne bis in idem, όπως κατοχυρώνεται στον Χάρτη  Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2012/C 326/02), στις φορολογικές κυρώσεις που αφορούν την καταβολή ΦΠΑ, προδικαστικά ερωτήματα, αρμοδιότητα Δικαστηρίου περί της ερμηνείας του Ενωσιακού Δικαίου, η εφαρμογή της αρχής στην ελληνική έννομη τάξη και οι προβληματισμοί που απορρέουν απ’ αυτή.

∆ΕΕ Τµήµα Μείζ. Σύνθεσης C-617/10, Åklagaren / Hans Åkerberg Fransson,  26.02.2013 – Προδικαστικό ερώτηµα

Το Σουηδικό ποινικό δικαστήριο υπέβαλλε πέντε προδικαστικά ερωτήματα, προς  το ∆ικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ∆ΕΕ ή ∆ικαστήριο), όπου το τελευταίο κλήθηκε να αποφανθεί μεταξύ άλλων κατά πόσο συµβιβάζεται µε την αρχή ne bis in idem, που κατοχυρώνεται  στο άρθρο 50 του Χάρτη Θεµελιωδών ∆ικαιωµάτων της Ένωσης1 , εθνική ρύθµιση που προβλέπει την άσκηση ποινικής δίωξης για φοροδιαφυγή κατά  φορολογούµενου, όταν σε αυτόν έχει ήδη επιβληθεί φορολογική κύρωση για την ίδια  πράξη2 .

Ο θεσμός του Συμπαραστάτη του δημότη και της επιχείρησης

Α. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ, ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΗ, ΣΚΟΠΟΙ.

Ο θεσμός του συμπαραστάτη του δημότη και της επιχείρησης θεσμοθετείται για πρώτη φορά πανελληνίως στο άρ. 77 παρ. 3 ν. 3852/2010, (νόμος για τον Καλλικράτη), σύμφωνα με το οποίο, ο Συμπαραστάτης του Δημότη και της Επιχείρησης, “δέχεται καταγγελίες άμεσα θιγόμενων πολιτών και επιχειρήσεων για κακοδιοίκηση των υπηρεσιών του Δήμου, των νομικών του προσώπων και των επιχειρήσεών του και διαμεσολαβεί προκειμένου να επιλυθούν τα σχετικά προβλήματα”.

Η δε αιτιολογική έκθεση του ν. 3852/2010 αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για να καταδείξει τους σκοπούς του νέου θεσμού “..τα πολυσυζητημένα προβλήματα κακοδιοίκησης στους δήμους,  τα παράπονα αρκετών πολιτών για μεροληψία και επιλεκτική πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων των δημοτικών αρχών, αλλά και η υπερφόρτωση του δημάρχου από αιτήματα και παράπονα μεμονωμένων πολιτών και ομάδων, καθιστούν αναγκαία την καθιέρωση ενός νέου θεσμού διαμεσολάβησης μεταξύ διοικούμενων και δημοτικών αρχών και υπηρεσιών. Ο συμπαραστάτης του δημότη και της επιχείρησης θα έχει ως αποστολή την έγκαιρη καταπολέμηση της κακοδιοίκησης, τη διασφάλιση της αμεροληψίαςτων δημοτικών αρχών, την βελτίωση της εξυπηρέτησης των πολιτών και των επιχειρήσεων, καθώς και την αποσυμφόρηση του δημάρχου και άλλων αιρετών οργάνων του δήμου από την ασφυκτική και συχνά, παραλυτική, συσσώρευση αιτημάτων και παραπόνων των πολιτών..”.

Η οικοδόμηση μιας νέας σχέσης

Στα τρία χρόνια περίπου που βρίσκομαι στη θέση του Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης του Δήμου Αλεξανδρούπολης, θέλησα να επιβάλλω με τον τρόπο μου μία νέα άποψη για τον τρόπο επίλυσης των διαφορών και των διαφωνιών. Προσπάθησα μέσα από τα κείμενά μου και από τις ετήσιες εκθέσεις μου, να δώσω μία διάσταση στην έννοια της «κακοδιοίκησης» που θα περιλαμβάνει τη δυνατότητα ίασής της, αντί του μέχρι τώρα συστήματος που ήθελε την κακοδιοίκηση ως «προϋπόθεση» της λειτουργίας ενός δημόσιου οργανισμού και όχι ως μία ακόμη μορφή εργασίας, η οποία μπορεί να αντιστραφεί και να αποδώσει δημιουργικά.

Η δυσκολία του εγχειρήματος επιτάθηκε από την θέσπιση υπερνομοθετημάτων που υπαγορεύθηκαν από την οικονομική και κοινωνική συγκυρία, αφαιρώντας δικαιώματα, θεσπίζοντας υποχρεώσεις, προβαίνοντας σε πρωτόγνωρες ρυθμίσεις για τα ελληνικά δεδομένα, που δεν ήταν κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα στο λάθος δρόμο.

Ληξιπρόθεσμα Δάνεια Τομέα Ασφάλισης Νομικών

Δυνάμει των διατάξεων του άρ. 11 του ν. 1090/1980 «Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως των διατάξεων της “Περί Ταμείου Νομικών” νομοθεσίας» (ΦΕΚ Α' 263) επιτρέπεται η χορήγηση δανείου εκ των διαθεσίμων κεφαλαίων του Ταμείου Νομικών σους ασφαλισμένους αυτού για την επαγγελματική εγκατάστασή τους, εντός της πρώτης πενταετίας από την υπαγωγή τους στην ασφάλιση του εν λόγω Ταμείου. Με βάση την παραπάνω διάταξη χιλιάδες δικηγόροι ανά την επικράτεια ελάμβαναν το ποσό του δανείου που προβλέπονταν καθώς και το ύψος της κάθε δόσης που συνήθως ήταν εξαμηνιαία και οριζόταν από τη σύμβαση ότι έπρεπε να καταβληθεί σε ορισμένη και δήλη μέρα, άλλως επιβαρυνόταν με το αναλογούντα τόκο υπερημερίας.

Το πρώην Ταμείο Νομικών και νυν Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητα Απασχολούμενων/Τομέας Ασφάλισης Νομικών (Ε.Τ.Α.Α./Τ.Α.Ν.) (από δω και στο εξής Ταμείο) σε μία κίνηση που ξεσήκωσε αντιδράσεις προέβη σε πολλές περιπτώσεις συναδέλφων που δεν εκπλήρωσαν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις, σε καταλογισμό της ήδη ληξιπρόθεσμης οφειλής, επιπλέον των τόκων υπερημερίας που μόνο αυτοί ξεπερνούσαν το αρχικό κεφάλαιο του δανείου. Και τούτο διότι υπάρχουν δάνεια που χορηγήθηκαν το έτος 2000 και δεν αναζητήθηκαν παρά μόνο το έτος 2013 μεσούσης της κρίσης και χωρίς καμία προηγούμενη ειδοποίηση.

Η αυτοδίκαιη αργία για παράβαση καθήκοντος. Απόψεις για την χρησιμότητα της διάταξης.

 

Η άποψη που έχει πλέον επικρατήσει είναι ότι η λειτουργία του δημοσίου τομέα στο ελληνικό κράτος είναι μία από τις βασικές αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση. Οι οπαδοί των γενικεύσεων αρκούνται σε συνθηματολογικά επιχειρήματα προκειμένου να καταγράψουν μερικά από τα αίτια της κρίσης, όπως «βαριούνται να δουλέψουν», «τα παίρνουν χοντρά», «δεν τιμωρούνται», «όλοι γίνονται δημόσιοι υπάλληλοι», «η διαφθορά στο Δημόσιο είναι το νούμερα ένα πρόβλημα» κλπ.

Η χειρότερη όμως αντιμετώπιση των ζητημάτων σε μία εποχή κρίσης αξιών, γιατί και η οικονομία είναι μία αξία αφού αποτελεί δημιούργημα του ανθρωπίνου πνεύματος, είναι αυτή που γίνεται με βάση τις γενικεύσεις. Και τούτο διότι παραβλέπονται αφενός μεν τα υγιή στοιχεία που υπάρχουν στη δράση του έλληνα πολίτη, όταν ενεργεί ως υπάλληλος του Κράτους, άρα στη δημόσια δράση του, αφετέρου οδηγούν σε λύσεις που περιέχουν τιμωρητική χροιά.

Πως χρειαζόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα

 

(Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων)

Το Δίκαιο, σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα δυτικού τύπου, δεν μπορεί να τεθεί χωρίς διατάξεις, περί σεβασμού της αξίας του ανθρώπου, περί της ισότητας των ανθρώπων ενώπιον του νόμου, περί της απαγόρευσης των διακρίσεων με βάση το χρώμα, το φύλο, τη γλώσσα, τις θρησκείες, τις πολιτικές ή οποιεσδήποτε άλλες πεποιθήσεις, την εθνική ή κοινωνική καταγωγή, περί της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και του σεβασμού αυτής, της απαγόρευσης των βασανιστηρίων και της δουλείας, της ελευθερίας της έκφρασης και του σεβασμού της ιδιωτικότητας και όλων των άλλων επιμέρους δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτά και αποτελούν αντικείμενο νομικών συγγραμμάτων

Ωστόσο υποβλήθηκε με ένταση ο προβληματισμός ότι στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, τα ατομικά ή ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται κατ’ εξακολούθηση, καταπίπτουν σε απλές πλέον απρόσφορες διακηρύξεις, συρρικνώνονται και δεν παρέχουν την αναμενόμενη προστασία στους φορείς τους, από την καταρρακτώδη θέσπιση νόμων που επιβάλλουν την βούληση της υπερ- κρατικής κυβέρνησης.