Το σύστημα της ποινικής φορολογικής δικαιοσύνης καταγράφεται κυρίως στις διατάξεις των άρθρων 17 ως 21 του ν. 2523/1997, όπως αυτός τροποποιήθηκε προσφάτως με το ν. 3943/2011 και που αφορά τα αδικήματα της φοροδιαφυγής όπως αναπτύσσονται στα επιμέρους άρθρα, και στο άρ. 25 του ν. 1882/90, το οποίο αφορά ειδικά το αδίκημα της μη καταβολής βεβαιωμένων γενικώς χρεών στις αρμόδιες ΔΟΥ, ανεξαρτήτως αιτίας οφειλής.
Ήταν δυνατόν επομένως να ασκηθεί ποινική δίωξη σε οφειλέτη με βάση το άρθρο 18 του ν. 2523/1997 ήτοι για μη απόδοση ή ανακριβή απόδοση ΦΠΑ, πράγμα που σημαίνει ότι στο κλητήριο θέσπισμα θα υπήρχε το ακριβές ποσό του εν λόγω φόρου που παρακρατήθηκε ή δεν αποδόθηκε ή αποδόθηκε ανακριβώς, ενώ στο φάκελο της δικογραφίας θα υπήρχε και η έκθεση ελέγχου της αρμόδιας δημόσιας οικονομικής υπηρεσίας, που θα τυποποιούσε διοικητικά την εν λόγω παράβαση. Αν ο οφειλέτης δεν πληρώσει εντός τεσσάρων μηνών από την βεβαίωση του εν λόγω ποσού στην αρμόδια ΔΟΥ, το καταλογιζόμενο ποσό, τότε ο προϊστάμενος υποβάλλει μηνυτήρια αναφορά για μη καταβολή βεβαιωμένων χρεών, βάσει πλέον του άρ. 25 ν. 1882/1990. Δεν αποκλείεται στον κατάλογο βεβαιωμένων χρεών να υπάρχουν και οφειλές από άλλες αιτίες μη φορολογικές, όπως π.χ. δικαστικά έξοδα, πρόστιμα από άλλες αρχές, (δήμοι), ή από φορείς κοινωνικής ασφάλισης. Ωστόσο δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει νομικώς βάσιμα ότι είναι δικαιολογημένη η άσκηση ποινικής δίωξης και η επιβολή ποινής για το επί μέρους φορολογικό αδίκημα που τυποποιείται στα παραπάνω άρθρα του ν. 2523/1997 και εν συνεχεία η άσκηση εκ νέου ποινικής δίωξης για την μη καταβολή πλέον του εν λόγω οφειλομένου και βεβαιωμένου ταμειακώς ποσού. Είναι δεδομένο ότι η αντικειμενική υπόσταση του πρώτου αδικήματος καλύπτει και την μη καταβολή του χρέους, αφού είναι η προϋπόθεση της εν συνεχεία ταμειακής βεβαίωσης. Είναι προφανές ότι ένα τέτοιο σύστημα ποινικών κυρώσεων δεν είναι συμβατό με την αρχή ne bis in idem, η οποία καθιερώνεται σε όλες τις σύγχρονες έννομες τάξεις (βλ. ενδεικτικά άρθρο 14 παρ. 7 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, άρθρο 4 παρ. 1 του 7ου Πρωτόκολλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου).
Προς την κατεύθυνση της τήρησης της παραπάνω αρχής δηλαδή της απαγόρευσης της ποινικής δίωξης ή καταδίκης ατόμου για μία παράβαση για την οποία έχει ήδη αθωωθεί ή καταδικαστεί αμετάκλητα από δικαστήρια του ίδιου Κράτους, φαίνεται ότι οδηγήθηκε ο Άρειος Πάγος με πρόσφατη απόφασή του που αφορά στην περίπτωση φορολογούμενου που δεν είχε αποδώσει προς το Δημόσιο ΦΠΑ συνολικού ύψους 33,7 χιλιάδων ευρώ και καταδικάστηκε, χωρίς αναστολή, για τέλεση διπλού αδικήματος, όπως προβλέπει ο νόμος. Ο οφειλέτης, δηλαδή, βρέθηκε αντιμέτωπος με τα αδικήματα της μη απόδοσης ΦΠΑ και της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο. Ωστόσο, προσέφυγε στον Άρειο Πάγο, ο οποίος αποφάνθηκε ότι η μία από τις δύο διώξεις είναι αρκετή. Θα είναι πραγματικά μία σπουδαία νομολογία αν διατηρηθεί και φυσικά θα αναγκάσει το νομοθέτη να τροποποιήσει το υπάρχον ποινικό φορολογικό σύστημα, ώστε να είναι συμβατό με το κράτος δικαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου